Rajko Dukić razočaran vlastima Srpske

Predsjednik Kompanije Boksit – Rajko Dukić uputio je otvoreno pismo vlastima Republike Srpske: članu Predsjedništva BiH Miloradu Dodiku, predsjednici Željki Cvijanović, potpredsjednici Vlade Srebrenki Golić, mandataru za sastav nove Vlade Republike Srpske Radovanu Viškoviću, ministrima industrije, energetike i rudarstva Petru Đokiću i finansija Zoranu Tegeltiji

Pismo prenosimo u cijelosti:

– Poštovani,

prije izvjesnog vremena, dnevni list „Blic“, objavio je poveći članak, u kome autor, poznat po nadimku Krakati, sa Pala, na veoma nepismen i primitivan način, govori o meni i kompaniji „Boksit“ gdje, pored ostalog, navodi da fabriku „Alumina“ iz Zvornika pljačkamo godinama i da će tome uskoro doći kraj, kada drugi preuzmu Fabriku.

Prije nekoliko dana, navratio je kod mene, u Miliće, gradonačelnik iz Zvornika, gospodin Zoran Stevanović, koji mi je rekao da se sastao, u Banja Luci, sa gore pomenutim licem, koje mu je reklo da će, nakon što Vlada proda svoja potraživanja u Fabrici „Birač“ firmi iz Švajcarske, Batagon Internešenel, kao prvi posao biti, da iz Fabrike oduvaju Dukića.

Nije sporno da gore pomenuto lice, koje navodno ima dobre veze u organima vlasti u Banja Luci, ima značajnu ulogu, kako po pitanju kupoprodaje državnog duga, tako i određenih poslovnih aktivnosti, koje švajcarska kompanija obavlja na području Republike Srpske, uključujući i uvoz rude boksita.

Vlasnik kompanije Batagon Internešenel, koja je osnovana prije dvije godine, u Švajcarskoj, gospodin Dalibor Matić, u neformalnom razgovoru sa nekim odgovornim licima iz „Alumine“ rekao je da, kada uskoro preuzme Fabriku, prvo što će učiniti, raskinuće sve poslovne odnose sa Kompanijom „Boksit“, rudu će uvoziti iz Gvineje, ima navodno tamo koncesije pa i svoje brodove, planira da izvrši restruktuiranje Fabrike, pominjući pritom i mogućnost da, 700 zaposlenih ostane bez posla.

Kada je u pitanju uvoz boksita, odnosno uveženi boksit, cca 100.000 tona, nije sporno da je, zbog nedostatka boksita na domaćem tržištu, trebao boksit iz uvoza, on je u Fabrici, za oko 2 i više puta skuplji, u odnosu na naš boksit, iako je diskutabilno da se isplati njegova prerada obzirom na visoku cijenu.

Poštovana gospodo,

Kompanija „Boksit“ iduće godine navršava 60 godina uspješnog poslovanja i razvoja, dajući značajan doprinos sveukupnom razvoju Regije, pa i Republike Srpske.

Fabrika glinice „Birač“ za preradu boksita, koja je trebala, sedamdesetih godina, biti izgrađena u Milićima, od strane vodeće svjetske firme iz te oblasti, Kajzera iz Amerike, odlukom tadašnjih političkih struktura, izgrađena je u Zvorniku. Sve do prije nekoliko godina, Kompanija „Boksit“ je bila jedini snabdjevač ove fabrike rudom boksita, isporučivši joj oko 23,5 miliona tona. Umjesto da se, u proteklim godinama, kako je stajalo u raznim ugovorima i dogovorima, kod nas izgrade odgovarajući kapaciteti, iz oblasti alumosilikatne hemije, da je samo jedna marka po toni, za isporučenu rudu, uložena u to, za proteklih 40 godina, i da je postojala dobra volja i namjera, bilo bi nešto od toga izgrađeno. Od 1978. godine, kada je fabrika počela sa radom, pa do početka rata, manje smo oprihodovali oko 142 miliona maraka, zbog toga što fabrika nije poštovala Društveni dogovor koji je važio za sve prerađivače, u bivšoj Jugoslaviji, kako po osnovu cijena, tako i po osnovu troškova prevoza, i po osnovu izdvajanja sredstava za razvoj sirovinske baze. U okviru sistema Energoinvesta, u kome smo nekada bili zajedno sa Fabikom, učestvovali smo sa više od 20 miliona maraka u pokriću gubitaka Fabrike. Tokom rata, da bi fabrika koliko-toliko radila, transportovali smo rudu, preko Vlasenice, Šekovića, imajući pritom, ne samo velike troškove, već i određene ljudske žrtve.

Velike napore ulagali smo i neposredno poslije rata da Fabrika radi.

Dvije hiljade i druge godine, predložio sam, tadašnjoj Vladi, da se formira Konzorcijum domaćih preduzeća, koji bi preuzeo fabriku. Umjesto toga izvršena je kriminogena privatizacija, ustupanjem fabrike litvanskoj firmi, koja se bavila proizvodnjom končane niti a mi smo tada, po zahtjevu Vlade, uz obećanje da će nama biti otpisane određene obaveze, cca 2,5 miliona, otpisali Fabrici kamate od 5 miliona i reprogramirali 9 miliona duga, beskamatno, na pet godina.

Tadašnja Vlada nije ispoštovala svoje Zaključke, pa nam je kasnije prinudom, naplatila svoja potraživanja (poreze i doprinose itd.).

Za vrijeme dok je Fabrika bila u vlasništvu Litvanica, od 2003-2013. godine, u više navrata sam upozoravao Nadležne organe, uključujući i Tužilaštvo, o nezakonitim, odnosno kriminogenim radnjama Litvanaca. U mojim knjigama „Tri uspješne priče“ i „Postdejtonska vlast i bezvlašće“ postoji na desetine dokumenata u kojima sam navodio kako se i na koji način izvlači novac iz Fabrike, odnosno pljačka Republika Srpska.

Zahvaljujući tome što sam, sa svojim saradnicima, Viškovićem i Matićem, dostavio određene informacije, odnosno prijedloge, šta pod hitno uraditi da, po odlasku Litvanaca, Fabrika „ne ode niz Drinu“ i mjerama koje je, tadašnji predsjednik Vlade, gospodin Dodik, sa svojim saradnicima preduzeo, fabrika je spašena i nastavila da radi, na sreću, od tada, svake godine, sve bolje i uspješnije.

Kompanija „Boksit“ je primjer kako se prirodno, odnosno društveno, bogatstvo uspješno valorizuje i ulaže u razvoj, kako u djelatnosti koje su komplementarne ili tržišno interesantne, tako i mnoga druga dobra, za opšte društvene potrebe. Danas u Kompaniji radi oko 950 lica, od čega je značajan broj iz susjednih opština. Pored značajnih sredstava, koja se izdvajaju u državni budžet i drugim korisnicima, permanentno se ulažu i velika sredstva u obrazovanje, zdravstvo, kulturu, sport, komunalnu infrastrukturu, kao i u razne humanitarne aktivnosti. Bez obzira što danas u Kompaniji ima desetak sektora, kao što su: saobraćaj, građevinarstvo, mašinstvo, Fabrika namještaja i masivnih ploča, proizvodnja hrane, ugostiteljstvo itd., koji uspješno posluju, proizvodnja rude je osnovna i najvažnija djelatnost i tako treba i da ostane, kako radi vlastitih potreba, tako i radi potreba fabrike. Tokom naredne dvije godine, planirano je petnaestak miliona vlastitih ulaganja u rudarsku proizvodnju, kako bi fabriku, dugoročno obezbjedili, kvalitetnom rudom.

Nemjerljiv doprinos, zaposleni i Kompanija „Boksit“ u cjelosti, dali smo u stvaranju Republike Srpske, njenoj odbrani i izgradnji. 136 zaposlenih dalo je svoje živote, širom ratišta Republike Srpske a najveći broj braneći prostor Rudnika. U Ratnoj bolnici, koja je organizovana i bila u sastavu Kompanije „Boksit“, spašeno je hiljade života.

Kompanija „Boksit“ i Fabrika „Alumina“, sa zaposlenih oko 2.500, prihodom od više stotina miliona, izdvajanjima za društvene potrebe u državni budžet i drugo, više desetina miliona, sa jasnim dugoročnim programima i ciljevima, ne samo da su garant za opstanak stanovništva na našoj Regiji, nego i daju značajan doprinos razvoju Republike Srpske i njenim institucijama. Može se kao pozitivan primjer tome navesti i postignuti rezultati, na poslednjim sveopštim izborima.

Nedopustivo je, i neće biti dopustivo, da oni, koji su sa parama pobjegli kada je trebalo braniti Republiku Srpsku ili je izgrađivati, nakon rata, pomagati unesrećenim i beskućnicima, zadržati narod da ne ode sa ovih prostora ili oni koji su na razne načine stekli enormno bogatstvo, sada za jeftine pare dođu u posjed Fabrike, sa ciljem da je „restruktuiraju“ i prodaju, dovodeći pritom u pitanje poslovnu stabilnost i sigurnu perspektivu, odnosno opstanak Kompanije „Boksit“. Ako već treba da se prodaju državna potraživanja, onda razumljivo je da je neophodno, prije toga, napraviti stručne analize i procjene efekata i posledica toga, odnosno sveopšte koristi, imajući pritom u vidu da je u toku stečajni postupak, da nisu ni svi sudski sporovi okončani, zbog, na volšeban način, kupovine imovinskih, odnosno hipotekarnih prava, od nekadašnjeg litvanskog vlasnika. Sve aktivnosti moraju biti transparentne, a kada je u pitanju prodaja državnih potraživanja, normalno je, u poslovnom svijetu, da se prednost daje strateškim partnerima iz iste branše, u konkretnom slučaju Metal Investmentu iz Londona, Silkemu iz Slovenije, koji fabriku snabdjevaju značajnim sirovinama, kao što su boksit i lužina i najveći su kupci roba iz fabrike a ne nekom ko proizvodi pelene i dječiju kozmetiku. Imamo jedno gorko iskustvo kada je fabrika, umjesto da se proda tadašnjim zainteresovanim iz oblasti aluminijumske industrije, prodata nepoznatom proizvođaču prediva iz Litvanije a za pljačke, odnosno štete, više stotina miliona niko nije odgovarao.

Zaposleni u ova dva kolektiva, kao visokomoralni i visokoodgovorni, iznad svega patriotski opredjeljeni, radni i odgovorni, pokazali smo kolika smo snaga i kako možemo da se branimo, odnosno da se suprostavimo raznim mutljavinama štetnim, ne samo po oba Kolektiva, nego i po građane regije pa i Republiku Srpsku u cjelosti.

Nadamo se da ova sadašnja vlast, koja je formirana i formira se, kao izraz volje naroda Republike Srpske, uz dominantan izraz volje građana regije Birač, neće dozvoliti, da nam sudbinu kroje oni koji bi da daju banku a uzmu hiljadarku. Zaposleni u kolektivima „Boksit“ i „Alumina“ imaju više mogućnosti i načina da to spriječe.

Pismo je dostavljeno i Upravnom odboru „Alumine“, stečajnom upravniku, sindikalnim organizacijama „Alumine“ i Kompanije „Boksit“.

(BN)